Σταφιδολιές και αγγουρόλαδο τα δώρα της Κρητικής γης στο τραπέζι μας.

Πραγματικά δώρα το λάδι και ιδιαίτερα το αγγουρόλαδο αλλά και οι σταφιδολιές  για τον άνθρωπο.

Αυτές είναι οι σταφιδολιές οι αγαπημένες όλων των Κρητικών.
Είναι φρέσκος καρπός τον οποίο απλά έχουμε πλύνει και αλατίσει και κατά την γνώμη έτσι είναι τρομερά νόστιμες.
Όμως δεν διατηρούνται σκέτες χωρίς αλάτι, εκτός και τις βάλουμε σε σακουλάκια στην κατάψυξη πλυμένες βέβαια, και αφού στεγνώσουν.
Έπειτα βγάζουμε όσες θέλουμε και αφού ξεπαγώσουν, τις αλατίζουμε και είναι έτοιμες για φάγωμα σαν να τις μαζέψαμε μόλις από το δέντρο.
Κάθε χρόνο βάζω αρκετές στην κατάψυξη, και όταν τις βγάζω τις αλατίζω και είναι όπως οι φρέσκιες.
Αν θέλουμε να τις διατηρήσουμε σε δοχείο, τις πλένουμε καλά σε μια καθαρή κλούβα έτσι ώστε να μπορούν να φεύγουν τα νερά.

Έπειτα τοποθετούμε στο δοχείο, εναλλάξ μια στρώση ελιές, μια αλάτι (αυτό που είναι μεταξύ ψιλού-χοντρού ). και ενδιάμεσα  βάζουμε κλαδιά σκίνου.

Με τον καιρό θα κατεβάσουν τα υγρά που χρειάζονται και θα σχηματιστεί η άλμη,
Ίσως κατά διαστήματα χρειαστεί να κουνήσουμε το δοχείο αποθήκευσης, έτσι ώστε να ανακατευτεί το αλάτι με τα υγρά που θα έχουν <<κατεβάσει>> οι ελιές .

Όσο για το σκίνο τις βοηθάει να διατηρηθούν  τραγανές, να μη μαλακώσουν, και δίνει αυτό το ιδιαίτερο άρωμα.

Όπως βλέπετε το όνομά τους το πήραν επειδή είναι όπως οι σταφίδες  .
Έχουν καφέ χρώμα και ο καρπός τους είναι φρουτώδης-<<βουτυράτος>> και είναι ζαρωμένες όπως και οι σταφίδες.
Από όλες τις ποικιλίες ελιάς οι πιο νόστιμες και πιο αγαπημένες στην Κρήτη είναι αυτές εδώ.
Σταφιδολιές κάνουν αποκλειστικά οι χοντρολιές και όχι όλες , Το θέμα είναι ότι οι ελιές αυτές μαζεύονται κάτω από το δέντρο μια -μια, και κατά συνέπεια έχουν πολύ κόπο.
Για να μαζευτούν οι άνθρωποι θα πρέπει να πάνε στην ίδια ελιά αρκετές φορές μιας και δεν πέφτουν κάτω μαζεμένες, αλλά λίγες κάθε φορά.
Στη Μεσσαρά κυρίως, υπάρχουν πάρα πολλές. Στα δικά μου τα μέρη στο  Μυλοπόταμο  έχουμε ματωλιές και νταγκολιές, και  σπανίως σταφιδολιές .
Οι πρώτες είναι μαύρες, κοκκινίζουν λίγο και πικρίζουν, και οι δεύτερες ονομάζονται έτσι γιατί όταν τις τρώμε αφήνουν αυτή τη χαρακτηριστική γεύση στο στόμα.
Οι χοντρολιές μας δίνουν λάδι με οξέα, αν όμως αλεστούν αμέσως μπορεί να δώσουν και λάδι ενός οξέος πολύ νόστιμου και υγιεινού.
Πολλές φορές επίσης ανακατεύουμε το ψιλόλαδο με το χοντρόλαδο και έχουμε ένα πιο μεστό-<<βουτυράτο >> λάδι.


Με ένα ντάκο (παξιμάδι), λίγες σταφιδολιές, και ένα κομμάτι τυρί, μπορεί να χορτάσει οποιοσδήποτε.
Στα χρόνια των παππούδων μου, αλλά και των γονιών μου ακόμα αποτελούσε κύριο γεύμα.

Και φυσικά το λάδι το φετινό  αγγουρέλαιο, γεμάτο άρωμα και γεύση  φρέσκου άγγουρου ελαιόκαρπου. με  καλό ζυμωτό ψωμί, ή παξιμάδι και λίγη ρίγανη επάνω.
Υπάρχει τίποτα πιο υγιεινό πιο θρεπτικό και πιο νόστιμο για το πρωινό μας ή το απογευματινό μας, ή ,για οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε να φάμε κάτι υγιεινό- θρεπτικό, και χορταστικό.
Με αυτές τις τροφές αγαπητοί-ές μου μεγάλωσε το μεγαλύτερο μέρος των Κρητικών, μέχρι την εποχή των γονιών μου, και οι άνθρωποι ήταν υγιέστατοι, γιατί τρέφονταν υγιεινά, και απλά με ότι τους παρείχε η φύση.
Πόσα ακούμε για την ευεργετική δράση του ελαιόλαδου για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Σκέφτεστε λοιπόν τίποτα καλύτερο από τα δυο αυτά φυσικά προϊόντα στο καθημερινό τραπέζι μας, και τη διατροφή μας?
Εδώ να σημειώσω ότι οι σταφιδολιές, συνοδεύουν καθημερινά  το τραπέζι μας, ανεξαρτήτως   φαγητού .
Μια συνήθεια από τα παλιά χρόνια, όπως σε άλλα μέρη έχουν καθημερινά φέτα, εμείς έχουμε απαραιτήτως ένα μπολάκι με σταφιδολιές.
Αυτές οι απλές φυσικές τροφές , υπήρχαν στο καθημερινό διαιτολόγιο των Κρητικών, και πολλές φορές αυτό ήταν το μεσημεριανό- βραδυνό τους.
Οι άνθρωποι τρέφονταν με απλά, φυσικά  προϊόντα του τόπου, και γι΄αυτό το λόγο ήταν υγιείς .